SeleStia...

Kandırılmışız, Çünkü kandırılmayı istemişiz Yoksa inanmazdık Sevince sevileceğimize, Ağladıkça düzeleceğimize Yaşamadan yazabileceğimize. Ve ayrıyız Kandırılmayı kaldıramamak bu, Ayrı yerlerde... Rüya görmek için yatmışız Rüya görmek için her gece, Bir karganın kanadında yaşamışız Yaşlanmayı reddedercesine Uyanınca görülen rüyalar var Ve şiirler. Uyanınca görülen rüyalar üzerine... Ve ayrı rüyalarımız, Anlamları aksini söylese de... Kırılmışız, Pek çok yerimizden Ve defalarca hem de. Kirli mevsimlere sığmamışız Bu yüzden karışmışız toprağa Bir yaprak intihar edercesine Hangi gerçekten kaçsak parçalanmışız Hangi yoldan geçsek, çıkışsız. Hiç ölmeyecek gibi yaşamışız da Garanti belgeli değilmiş yarınlarımız. Rüya görmemek için uykulardan kaçmışız Rüya görmemek için uykusuz her gece Bir kelebeğin kanadında yıpranmışız Ne kadar kısa sürmüşüz bakarsak bir ömre... Uyanınca görülen rüyalar var Ve şiirler. Uyanınca görülen rüyalar üzerine... Ve ayrı rüy...

Kağıdın, kalem değmemiş bir köşesine minik bir ev çizip kenarını kıvırıyorum, sonra hafifçe dudağımın kenarını kıvırıyorum. Kendi evimi bir saniye içinde yıktığım gerçeğine... Gerçek bir kahkaha atıyorum sonra, gülüyorum akşamın sakinliğine. Bir kahve yapıyorum çünkü, kahve 'hala umut var' demektir; kahve her şey bitmedi, hatta dur daha hayat yeni başlıyor demektir. Gideceğim yerden korkuyor muyum? Korku hissini önceden tanıyor muyum? Bilmem. Sanmam da, çünkü asla saygı duyamadım öyle çıtkırıldım, korkak, çekingen kadınlara. "Kaderime bir kazık atmışım ve şimdi kaderimin kalbini kazanmaya çalışıyormuşum gibi, bu yolu neden seçtim" diye sorgularken kendimi, ay tutuluveriyor gündüz vakti. Seçebilirdi insan karşılıklı sevmeyi, üstelik iyilik tamamen ücretsizdi. Bir de mesafeler vardı, sözde ve dilde mesafeler. Oysa aşk denen şey hisler, mesafeler ve hormonlar arasındaki müthiş bir örgütlenmeydi. "Hormon adamı"…diyorum içimden, orman adamı gibi! Bırakmamış olsa...

Kaliteli denebilecek intiharların çok güzel bir manzarası vardır. Doğru anlayın bu dediğimi, bazen bir çift göze, bakarsa yeniden öleceğini bile bile bakar insanlar. İşte bu, en kaliteli intihardır. Gözlerimi bağlayıp sarılmak istedim bu yüzden. Kokusu da öldürücüymüş kalbim için, bilemedim. Uzak durdum, gözlerim bağlı, görmeden ve kokusunu içime çekmeden konuşayım dedim. Ben sarılırdım o ise saatlerce sarılmayı anlatabilirdi. Sesinin ruhumu öldürebileceğini, öngöremedim. Yüzlerce kilometre yol gitmişim sırf kaliteli ölebilmek için. Öylesine güzeldi ki manzara, bozulmasın dedim ben baktıkça, izleyemedim. SelinS

Kalp, aslında kan pompalamak dışında farklı bir işe yarayabiliyordu... Dolunaya yazılacak tek bir dize, iki metrelik bir organizma ile yaşam arasında bir bağ kuruyordu... Değersiz olsa bile, çiçekleri atmaya kıyamıyordu kadın. Çiçekler nefessiz kalıyordu... Dostluk adına kurulan her bir cümle, yalnızlığın boynu bükük çamlığında, havada kalan bir polen oluyordu. Tombul bir şişe bira tutuyordu kalemi. İnce, uzun parmakların kırılmışlığından faydalanarak... Saman rengi bir alev yakıyordu. Sonra hisler ve kâğıtlar tutuşuyordu. Şu ay tutulur muydu? (Ona) İnsan en çok korkmaktan korkuyordu. Âşık olmaktan da, bu sebeple, kırılmayayım diye... İnsan en çok kendisine yakışıyor, kendine yaklaşıyor ve kendinden kaçıyordu. Kendiyle yarışmak bir yana dursun, Döne döne yanıyordu kendi çemberinde Dolunaya yaklaşırken fark ettiklerim, Dolu dolu bir sevgiyi bana uzak, Hızla düşen bir göktaşını bana tuzak kılıyordu... Şu kalemin maviliğinden eser yok sende... Kalemlerse seni yazamad...

Yüreği sevmeyi bu kadar çok kabiliyetli bir kızın, tüm sevebilme kabiliyetiyle sevdiğinde birini ne kadar çok yorulabildiğini seninle öğrendim. On tane kapı varken önümde, yanlış olan tek kapıdan girdiğimde nasıl bir cehennemin beklediğini beni, senle farkettim.   Taş, sulandığı zaman büyümüyormuş. Karadan bir parça sandığın yer bataklık olup çürüyormuş. Kendinden geçip, kendine hasret kaldığında kıymeti bilinmiyorsa İnsan dünyaya hamur olarak gelip, kaskatı gidiyormuş Geldiği yere. Seninle öğrendim bütün bunları işte. Ve şimdi yazı ve şimdi her şey, önce saçlarımdan başlayıp kıpkırmızı devam etsin yerden göğe kadar! İstemediğim hiçbir şeyi yapmamak üzerine yepyeni bir hayat kurdum.  Başkaları için asla fedakârlık yapmayıp, değer görmeye yönelik bir hayat benimkisi. Öyle bir hayat ki... "Asla!" dediğim her şeyi geride bıraktığım ve suyumu şimdi senin ve kimsenin bulandırmasına izin verilmediği... Çok sevdim ben bu kadını, kendisi tıpkı benim gibi. Ve öyle özlemişim...

Bir kareli bezin içinde balkondan çırptım Takvimin çok gerilerinde kalan anı artıklarını Şimdi kapının önünde beni bekleyen yeni bir mevsim var Ve kaldırılmış bahçemden senden kalan o hüzün salıncağı... Bir parça demirde seni özledim. İzledim. Çünkü parmaklıklar demirden yapılırdı Hasret, biraz mahkûmiyet ve çokça esaret demekti Oysa ben de aynı zannediyordum anlamlarını... Kapımın önünde beni bekleyen yeni bir mevsim var şimdi, Tek yapman gereken kapıyı aralamak. Tüm takvim yaprakları ile tam da şu anda Sessizce çık dışarı. Ben de sonrasında nereye giderim bilmem Hem zaten, sorsalar bir memleketim bile yok Belki de bundandır hiç bir insana ve toprağa Aidiyet hissedemem. Ama bir yer var biliyorum, Evim, bahçem ve dostlarımla beni bekleyen Sevinçlerimin, göz yaşımın ve mezar taşımın Hazır ve nazır olduğu. Bir yer var, içten çağırılmazsam gidemem. Ve bir yerde beni bekleyen yeni bir mevsim var şimdi, Geçmişim üzgün bir bahar sancısı. Emanet diye biriktirdiğim tüm ...

Farz et ki şimdi senle bir sokaktayız Önceden bildiğimiz bir yer ama her şey gibi değişmiş, Duvardaki dökülmüş sıvalar gibi anılarımız... Diyorum ki bu duvarları yıkacağız Yerine daha yeni ve güzel binalar yapmak için... Diyorsun ki Sonrasında tarihin güzelliğini bulamayacağız. Bazı ışıklar hiç yanmamış bu şehrin sokaklarında Bazı kediler kapı önlerine hiç yanaşmamış. Farz et ki şimdi senle bir sokaktayız Bir daha birbirimizi göremeyecekmiş gibi  Sımsıkı sarıldığımız... İlk vazgeçen olmamak için bedenen ayrı Ve ruhen yanyanayız. Aynı yer ve aynı yalan, saklandığımız. Biz dengenin tersine işleyen bir zamandayız sevdiğim, Ozanı dinleyip de bir gün Bu boşluktan çıkamayacağız. Farz et ki bir deniz kenarındayız Ama deniz kapkara, Kokusu bildiğimiz gibi değil rengi bambaşka Şimdi seni buna inandırmanın bir yolu yok Benim ikna edilmeye bir umudum da. Farz et ki orada görüp birbirimizi selam verip geçen iki insanız Yanacaksın. Yakacağım Hiçbir denizin söndüremed...

Yetişkin olmanın önemini yitirdiği bazı anlar vardır. Ne olmuştu, hangi ara büyümüştü, artık sorgulamaz insan... Ve hep üzgünken yazılmaz bazı güzel yazılar. Hep kendine acıma hâli demek değildir o güzelim şarkılar. Ben biliyorum, sesinden saçlarıma esen bir rüzgar var. İşte bütün bu kızıl dalgaların sebebi sesin! Yetişkin olmanın önemini yitirdiği bazı yerler vardır ve anlıyorum ki, doludizgin çocuk olabildiğim yerdeyim... Yeniden ağaçlara tırmanabiliyorum işte ve ne demek bilmiyorum "ölüm, deprem, hastalık, üzülmek"... Anlamlarını bilmiyorum! Korkmuyorum hâliyle. Bir yerlerde varsın diye. Yıllar geçip yetişkin olsam da, kaybetsem mesela bütün masumiyeti asla zararım dokunmaz sevgiye. Dört bir yanımı sen sardı. Biliyor musun? İnsan en çok kaçmak istediğinde yakalanıyor bazı şeylere. SS

Bu oyunları oynaman iyi olmuş, Bu rolleri üstünde görmek güzel. Çünkü başka türlü sevemezdim seni. Hayal kırıklığımı gelecek düşleri ile oyalıyorum şimdi. Kaplumbağamın yokluğunu yeşile boyuyorum Senin yokluğun gökkuşağı... Çünkü yokluğun varlığından daha çok huzur veriyor sevgili. Seninle yıllarımı mahvetmem çok iyi olmuş Çünkü yeni yeni anlıyorum zamanın değerini... Mavi bir şehre gideceğim Biliyorum orada beni mavi bir adam bekliyor Ama ben maviyi çok da sevmem aslında ben Korkuyorum bir yanım dur diyor... Ama bil ki, gittiğimde hiçbir şey kalmayacak senden geriye Ama bil ki çok güzel kazandın nefretimi Bu oyunları oynaman çok güzel olmuş Çünkü başka türlü beynimden silemezdim seni...

Mardin görgüsüz bir adamdı, Konya açgözlü bir teyze, Muğla güzel deniz kokulu parfümler sıkan bir çapkın, Ankara öz annem, Kızılay gözyaşım Seni bulduğum yer de, biraz bunalım Biraz uçurum Ve tamamen yeni hayatım...

Terk edilmiş bir evde pencere önünde unutulan Modası geçmiş, üstü toz tutmuş ve kırmızılığı çoktan solmuş iki berjer gibiyiz Sen ve ben... Asla bir araya gelemeyiz Ortada hep bir sehpa olmalı Artık o kırmızı koltuklardan, dışarı bakıp Güneşin devrilirkenki kızıllığını izleyemeyiz. Yorum yapamayız çocukların neşeli seslerine Benim saçlarım geçişli kızıl tonlarından bahsedemeyiz. İnsan uyandığı zaman bir uykudan Yıllarca süren bir rüyanın içinden çıktığı zaman, Hissettiği o tuhaf saniyedeyiz. Yeniden aşk mı? Hiç bilemeyiz... SS

Kedilerle kadınlar iyi anlaşır. Çünkü dokunarak iletişim kurarlar. Kedilerle en iyi Fransız kadınlar anlaşır, çünkü kediler kendi kendilerine ve dünyanın tüm kedilerine, Fransızca konuşurlar. (mélangons les déchets aujourd'hui/ hadi bugün biraz çöplük karıştıralım.) Bonjour derler her sabah ve her kedi de her kadın gibi biraz delidir aslında... Aksini iddia eden varsa kanıtlayabilirim: dün gece "Bon nuit!" diye mırıldandı kedim, sonra hafifçe yerleşti kolumun altına. "Tu as froid",  dedi; hayır dedim, üşümüyorum. "Ton coeur est froid"… Evet bu kez haklısın dedim, kalbim soğuk. İki saat uyuyup uyandım, tüylü deliyi yatakta bırakıp dolaştım biraz. Ke(n)di kendimi sorguladım. Viskiledim çiçeklerimi yine, sulamadım, sanırım onları da çok kötü şeylere alıştırdım. Çiçeklerle kadınlar iyi anlaşır, çünkü kadınlar ellerindeki her şeye güzel bakarlar. Çiçeklerle Fransız kadınları daha iyi anlaşır çünkü çiçekler Bordeaux ile sulandıkları zaman zarif aça...