Sanat kabızı o şehre, görmeyi çok istediği bir tiyatro oyunu gelmişti. (Şaşırtıcı bir şekilde- ve şaşırtıcı olmayacaktı ama- para kabızı insanlarla dolu olacaktı o salon; bir iki saat içinde hiçbir şey anlamadan, o aptal gövdelerini orada gösterip çıkacaklardı salondan.) Bilet fiyatlarına baktı, cep ve iç yakıcıydı fiyatlar. Oysa sanat, parayla icra edilen bir şey olmamalıydı. Sokaktaki adamı düşündü, nefesi simit kokardı, sanatla yatar sanatla kalkardı. Çocukları güldürmekti onun için sanat, sevgisini kağıda, özlemini tuvale anlatmaktı... Yolda gitarıyla söyleşen bir gence, bir fincan kahve ve biraz gülümseme bırakmaktı. Yaşamaktı sanat ve nefesler bedavaydı... Netice olarak, biraz sanattı bu kez kızın içinde kalan, o da o gün erkenden yattı. Rüyalar rengarenkti, renkler sanata araçtı ve rüyalar bedavaydı. İnsanlığa ters düşen bir düzlükte yaşıyordu, ne kadar yaşamak denirse buna...Devrik cümleleri marifet sanıyordu ve kendisi de devriliyordu ara sıra... Kimse elini uzatıp kaldırmaz mıydı, yere düşen bir hayalin üstüne kimse basmasın diye? Kimse oralı bile olmuyordu. Yerler hep kırık hayallerle dolu diye mi ayakkabı giyiyordu insanlar, yoksa kimse kendi evindeymiş gibi benimsemediği için mi temizlenmiyordu şehirler? Peki neden okunmadan yazılıp yazılıp sonra yırtılıyordu şiirler? Neden susamlar dökülüyordu şairlerin ceketlerinden ve neden bir simidi bile martılarla paylaşmayı severdi bütün şairler? Şehirler, şiirler ve şairlerden bahsetmişken; neden maddiyatla paralel gidiyordu sanat ve neden böylesine kirliydi içinde kendisi kalbinden temiz insanların bulunduğu kaba şehirler?
Günler toz içinde geçerken, inceliksiz bir ipin üzerinde düşmeden yürümeyi ve birbirini ittirmeye çalışan insanlar, günlerden daha tozlu raflara kaldırdıkları sanat kavramını, günlük yaşamın bir gidişatı gibi değil de, terapi amaçlı kulanıyorlarken, bir gölge bulunca oturup, günlerden ve raflardan daha tozlu yolların ve yılların acısını çıkarıyordu şarkılardan. Hayatının özeti buydu işte, ve bunun kadar klişe bir cümle klişe yazmayı bilmeyen insanlar tarafından hor görülüyordu. Ruhu genç bir yaşlı adam, nasihat ettiğinde kızın yaşlı ruhu utanıyor ve genç görünen gözlerinden yaşlar akıyordu. Karamsar da değildi sanat, adam gülümsüyordu ve hayatın en anlamlı tablosunu çiziyordu kızın gözlerinde... Her şey bir anlığına aydınlanıyordu. Sadece o kadar. Anlaşılmadığı anları yeniden yaşayana kadar ve bunu çok sık yaşıyordu. Anlaşılmazdı sanat ve ruhundan taşıyordu. Ruhu kan revandı ve o inadına her an yaralarını kaşıyordu... Derdi kağıtları da aşıyordu. Öylesine yaşıyordu... Netice olarak, biraz sanattı bu kez kızın içinde kalan, o da o gün erkenden yattı. Rüyalar rengarenkti, renkler sanata araçtı ve rüyalar bedavaydı. İnsanlığa ters düşen bir düzlükte yaşıyordu. Şairlerin ise nefesleri, simit gibi kokuyordu. Çünkü lezzetliydi, çünkü ucuzdu. Ruhu pahalı bütün insanlar, belki de bunu hak ediyordu....
Selestia-
Yorumlar
Yorum Gönder