Kaynağı belli olmayan bir yanık kokusu hâkim şimdi şehirde... Herkes üstüne başına bakıyor "Acaba yanan ben miyim?" diye... Kor olmuş kalplere sahip olan insanlar da var, kör olmuş gözlere de... İçinde bir okyanus küfür biriktiren de var; deli gibi sevip söyleyemeyen de. Yandığını zanneden buzlar da var, "ruhum" diye hitap eden ruhsuzlar da var bu şehirde...
Ben mi? İzliyorum şimdilerde. Geçti özlemim, yepyeni bir gülüş sesi ve bir deliliğin neşesi ile...
Yarınımdan emin olursam eğer, ne anlarım yaşamaktan? Dünün aynısını, her gün birlikte uyandığın aynı insanı, evin yegâne fakat çatlak aynasını her gün görmeyi kaldıramam. Biraz huzur isterim hep ve birazdan daha fazla heyecan. Bundandır her güne sinirle başlayıp, önce kendimle çatışmam...
Ben mi? Durağanım şimdilerde. Biliyorum ki bu hayat bana ikinci şansı verdiğinde, kolları çiçeklerle dolu olacak ve sırtında yeni bir yaşam...
Ben mi? Tanıdığın o kızla alakası yok. Şu ben dediğimiz şimdilerde yepyeni bir insan...
Şarkılarda yitirmiştim seni ve sevgi gerçek bir anka kuşuymuş. İnsan dediğimiz şey belki de, tanrının tek gerçek kusuruymuş. Heykel taştan, insan topraktan, şairler ise duygulardan yontulurmuş. Heykelle şairi farklı kılan tek şeyse, arada kalan insanoğluymuş.
İnsanoğlu-oğlu-oldu-olalı-uyur-özlenir-ve-yeniden-uyurmuş.
Ben mi? Ben biraz masalım şu günlerde, bir var, bir yok, bir âşık, bazen de kayıp olmuş...
Sevilen sevmemiş demek... Varsın olsun, amma ve lâkin aşığına ayıp olmuş...
Elinizde sadece düşünebilme yetiniz kalmıştır. Sonrasında ise hayat kırıntıları, hayal kırıklıkları, sinir bozuklukları kalır .... Aşk, mantıklı düşünebilme yetinizi de elinizden alır.
Söz konusu aşk ise, gerisi teferruattır.
Sevgide, her şey mübahtır...
Aşık olup, aklı yerinde tutuyorsan, aşk yalan ve sözlerin masaldır...
Selin'S
Yorumlar
Yorum Gönder