Kelimelerim vardı, yazmak için kalemin ucunda biriktirip bir şişe şarabın ardına sakladığım... Kelimelerin vardı, söylemek için dilinin ucunda biriktirip hep yarınlara attığın... Ben düşünmedim hiç, "Ya bir yudum daha içemezsem", diye; sen de, o yarınlar hep gelir sandın... "Hem yara bandım, hem yaram"dın. Şimdi sadece, anılarımda kaldın.
Uzaklaşmak istedim ve uzaklaştım. Senden, şehirden ve de kendimden. Uzaklastığımda gördüm ki, şehir bana kasvetiyle ilham verdiğinde sen, beni ben yapandın. Sırf bunun için belki de, çok sevmemeliydim seni ve belki sırf bu yüzden bilmeliydim bir gün gideceğini... Başaramadım.
Her şeyi yarım bıraktığım gibi ben de hep eksik kaldım.
Yazar değildim ama, yazandım. Kah bir notadan, kah senden, kimi zaman dolunaydan ilhamlar aldım. İlahi ilhamlar kapladı sonra şarabi benliğimi; ben de kimsesizlikte seni, sigarasızlıkta dumanı ve ışıksızlıkta gözlerini aradım. Evet, sonuçsuzca aradım.
Uçsuz bucaksızlıkta aradım.
İşin özüne inecek olursak... Nafile acılar çektiriyorum kendime, neticede kaybettiğim değil, hiç kazanamadığımdın.
Karalar bağlayan gönlümde, üstüne toz kondurmadığımdın...
Ben bazen kendi eksenimde kaybolur, ben zaten kendi kuraklığımı kendim yaratırdım. Anardım mesela, arardım... ''Gel'' diyemezdim o zamanlarda, çağıramazdım. Gelirsen, gittiğinde üzülürüm deyip, seni görmeye katlanamazdım. Evet, her insan gibi ben de cesur görünen bir korkaktım. Farkındayım. Ve biliyorum yine kendi yarattığım bir zaman diliminde, zamansızca, öylesine, kaybolacağım...
İnsan kurtulabilir miydi kendi yarattıklarından?
Hep bir muammada kalacağım...
Selin'S
Uzaklaşmak istedim ve uzaklaştım. Senden, şehirden ve de kendimden. Uzaklastığımda gördüm ki, şehir bana kasvetiyle ilham verdiğinde sen, beni ben yapandın. Sırf bunun için belki de, çok sevmemeliydim seni ve belki sırf bu yüzden bilmeliydim bir gün gideceğini... Başaramadım.
Her şeyi yarım bıraktığım gibi ben de hep eksik kaldım.
Yazar değildim ama, yazandım. Kah bir notadan, kah senden, kimi zaman dolunaydan ilhamlar aldım. İlahi ilhamlar kapladı sonra şarabi benliğimi; ben de kimsesizlikte seni, sigarasızlıkta dumanı ve ışıksızlıkta gözlerini aradım. Evet, sonuçsuzca aradım.
Uçsuz bucaksızlıkta aradım.
İşin özüne inecek olursak... Nafile acılar çektiriyorum kendime, neticede kaybettiğim değil, hiç kazanamadığımdın.
Karalar bağlayan gönlümde, üstüne toz kondurmadığımdın...
Ben bazen kendi eksenimde kaybolur, ben zaten kendi kuraklığımı kendim yaratırdım. Anardım mesela, arardım... ''Gel'' diyemezdim o zamanlarda, çağıramazdım. Gelirsen, gittiğinde üzülürüm deyip, seni görmeye katlanamazdım. Evet, her insan gibi ben de cesur görünen bir korkaktım. Farkındayım. Ve biliyorum yine kendi yarattığım bir zaman diliminde, zamansızca, öylesine, kaybolacağım...
İnsan kurtulabilir miydi kendi yarattıklarından?
Hep bir muammada kalacağım...
Selin'S
Bu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.
YanıtlaSilKaçışlar
YanıtlaSilGölgeli bakışlardandır
Kaçmak
Kendimden bizi çıkarıp
Yaralı kanatlarla
Hatıralara saklanmaktır
...
Diyesim geldi kardeşim.
Kalemin daim olsun