Ben bazen dünyanın en büyük aşkını içimde taşıyormuş gibi
hissediyorum.
Ağırlığı ayrı dert, boşluğu ayrı…
Yokluğu ölüm, varlığı zulüm.
Onsuz dünya cehennem, onsuz cennet kabir azabı.
Görmeyi istedim, körlükten kurtulmayı istercesine,
Yine kül oldum, alev
denizinin içindeki, bir mum gemi misali,
Sen diye yandım, duyuramadığım dizelerime…
Ben bazen dünyanın en aşığı gibi hissediyorum,
Maşuğu kayıplara karışan hani,
Dünyayı dar eden, tek bir sözüyle, bir gidişiyle…
Ben bazen yine, karşında oturmak istiyorum,
Öylesine tutarak ellerini,
Kendimi bırakmak, huzurun sessizliğine...
Ben bazen seni görmek istiyorum,
Körlükten kurtulmayı istercesine…
Ve sonra aniden, apansız, zamansız bir karşıma çıkışın,
‘Çok özledim diyordum ama,
Çok demek bile hiç kalmış özlemimin yanında’, dedirtiyor
kalbime…
İçim acıyor, kalbim delinircesine.
Boyumdan büyük, haddimi aşarcasına sevdiğim o yar nerde?..
Neden aklımda hala adın
Ve neden yüzün, gözlerimde yaş sebebi?
Hiç özlemedin belki de,
Ama bilmelisin sevgili,
Ben her gün sensiz saatlerde, seni özlüyorum
İçinde ‘z’ olmadan hem de…
Selin’S
Yorumlar
Yorum Gönder