SeleStia...

 Sokak lambalarının ışıkları yavaş yavaş yanıyordu… Bu cümle olmadı sanki hata ettim. Sokak lambalarının ışıkları birden bire yandı. İlk önce tereddüt eden bir ışık çırpınışı, ardından bir parlama. Sokak…  Belime sarılıp beni ısıtmaya çalışan sen’in omuzlarına başımı dayayarak yürüdüğüm sokak. Yokluğunda yalnız yürüdüğüm sokak. Kavgalarımıza, kahkahalarımıza, sevgimize tanık olan sokak...  Değiştirmem gerekti hayatımı, gitmem gerekti buralardan. Asla inanmadığın sevgimi bırakıverecektim şehrin havasına, bir daha kış olmasın diye… Sana yazıp, gözyaşlarıyla yıkadığım mektuplarımı gömecektim evinin bahçesine, çiçek çiçek açacaktı onlar, aşk aşk kokacaktı. Kafama koyduğumu yaparım biliyorsun, gidemedim, olur da dönersen geri, bıraktığın yerde bul istedim.  Şehrin havası yavaş yavaş soğuyordu… Aslında hiçbir şey yavaş yavaş olmazdı bu şehirde, ama bu kez oluyordu. Geçen senenin bu zamanlarını hatırladım, üşümezdi ellerim. Varlığına o kadar alışmışım ki sevdiğim, yokl...

Ben bazen dünyanın en büyük aşkını içimde taşıyormuş gibi hissediyorum. Ağırlığı ayrı dert, boşluğu ayrı… Yokluğu ölüm, varlığı zulüm. Onsuz dünya cehennem, onsuz cennet kabir azabı. Görmeyi istedim, körlükten kurtulmayı istercesine, Yine kül oldum,  alev denizinin içindeki, bir mum gemi misali, Sen diye yandım, duyuramadığım dizelerime… Ben bazen dünyanın en aşığı gibi hissediyorum, Maşuğu kayıplara karışan hani, Dünyayı dar eden, tek bir sözüyle, bir gidişiyle… Ben bazen yine, karşında oturmak istiyorum, Öylesine tutarak ellerini, Kendimi bırakmak, huzurun sessizliğine... Ben bazen seni görmek istiyorum, Körlükten kurtulmayı istercesine… Ve sonra aniden, apansız, zamansız bir karşıma çıkışın, ‘Çok özledim diyordum ama, Çok demek bile hiç kalmış özlemimin yanında’, dedirtiyor kalbime… İçim acıyor, kalbim delinircesine. Boyumdan büyük, haddimi aşarcasına sevdiğim o yar nerde?.. Neden aklımda hala adın Ve neden yüzün, gözlerimde yaş sebebi?...

Sen bana söz verme, Sen bana gelme... ''Bırak dağınık kalsın'' derler ya; Bırak, kalsın hislerimin her biri, bir yerde, Gelme ki, başkalarının kırdığı bardaklardan değil, Senin elinin hayalinden içebileyim, hayat iksirimi. Gelme, haketmeyen insanların gelmişlerine geçmişlerine bir varmış bir yokmuşlarına değil de; Senin bir bakışının, varoluşunun güzelliğine, minnetlerimle kaldırayım kadehimi... Ben değiştirmeye çalışmayayım, Sen de boşuna yorma kaderi. Gelme. Çünkü sen arada yollar varken güzelsin kalbimde... Sen de en az benim gibi, uçuk kaçık sev beni, Sev, belli etme. Şu an çok benziyorsun bana, her şeyinle Bende yansımanı gördükten sonra değişmek isteyeceksin, Oysa ben seni, bu halinle sevdim. Bu yüzden diyorum: gelme. Dünya kurulduğundan beri geçen zamanın, En tatlı telaşısın kalbimde.... Güzel olan ne varsa biter diye bildik biz, Her gelen gider, her yaşanan biter korkusuyla büyüdük... Gelme çünkü, Sen bende bir başlarsan, dayanamam bitmene. Bir erkek perisin ...

Sevdiğim, Yaşarken zorlanıyorum. Yazarken kolay... Yanımda sen varken mutluydum; mutluydun sanıyordum. Şimdi anılarından oluşan bir denizin içinde yüzüp duruyorum. Bazen öylesine derin bir anı kaçıyor ki genzime, boğulacak gibi oluyorum.Bir sürü tanımadığım el uzanıyor bana, çekip çıkarmak için bu denizden, hiçbirini tutmak istemiyorum. Sanırım senden kurtulmak istemiyorum. Gerçekten özlemiyor musun? Ben de günümün her dakikasını, sırf seni düşünmemek için farklı uğraşlarla doldurdum. Deli gibi örgü örüp, çeviri yapıyorum, farklı oyunlar oynuyorum, hiç ilgimi çekmeyecek dizilerin tüm bölümlerini izliyorum... Sonra ne oluyorsa oluyor işte, kalbimi, zihnimi ve hayallerimi yine sana giden yollardan topluyorum. ''Sen başkasını severken bile ben seni seviyordum'', demiştin. Ben sana aşık olduğumda ne değişti, bilmek istiyorum. Neden biz, biz değiliz artık? Nefes almak zor, konuşmayı gerçekten istemediğim halde konuşmak zorundayım insanlarla. Seni özlüyorum. Öyle... Hala a...