SeleStia...

Git gide uzaklaşıyorum şehrinden, evet bu kez belli bir rotam var belki, ama Seli (n)dir ne yapsa yeridir bilirsin; şehirler arası münasip, müsait ve muhteşem bir karanlıkta kaybolmasına şaşırmaz kimse. Aslında büyük haksızlık birileri açken yemek; birileri yürüyemiyorken dans etmek ve birileri... Haksızca bazen gitmek de. Sonrası uykusuzluk ve kalp ağrısı işte, bu... Bir adım daha Umay, ayrıca onun bir tık daha umutsuzu. Aralarda kalmak nasıl da yordu! Kandiller yanar, kediler uyur ve seli (n)ler yorulurdu sanırım bu düzende; o da tam alışacağım derken, bozuldu. *** Karalıyorum ve siliyorum. Sildikçe eksiliyor ruhumun bir yanı... Yazdıklarımı biraz siyaha gömüyorum, çünkü insanların bulut dedikleri şey benim ayaklarımın altında ve epey göz alıcı. Eğer bir gün gelirsen diye saklıyorlar yağmurları. Yağmur sağıyorum bulutlardan saksılara... Senden habersiz ve senin için. Düşlerimde, toprak labirentlerin içinde kayboluyorum ve tek tek yerin dibine çekiliyor bastığım yerdeki çiçekl...

Senin gözlerin yener sandım, en sevdiğin mavileri... Ama siyah, maviye yenildi bugün. Sis çöktü, kendi evinde misafir hâline getirdi tüm şehri. Sisin içinde, sise ağladım. O sessizliğin içinde sesli... Gözlerimin buğusundan önümü görememe fikri geldi geçti. Güldüm geçtim. Zaten göremezdim ki... Sise ağladım. Tutkusuz olduğun için sana, koskoca bir şehir dolusu sis adadım. Yetmişlerden  kalma bir müzik eşliğinde ve henüz yetmemiş olan bir sabrın gölgesinde, minik bir aşk yetiştirmeye başladım. Zaman aldı yeşermesi, biraz büyütüp çöpe attım. Seninle alakalı olan hiçbir şey eskimesin  istiyorum. Yine bir satırı bir aşktan söküp, saçlarına bağlıyorum... Kediler gibi yazmak lazım bazen ciddi şeyleri, ciddiye almayarak... Kediler gibi söylemek lazım şarkıları mırıldanarak... Gözlerin ruhumun huzuru diyorum yokluğunda göz bebeklerine bakarak. Hayır! Gözlerin ruhumun simsiyahlığı. Daralıyor ruhum. Daralıyorum... Öyle ki, birden bire büyümüşüm ve üstüme hiçbir şey olmuyormuş gibi...