SeleStia...

Çocukken kestikleri saçlarını borçlu sana berberler... Hiç uzatamadığın için. Aslında tüm insanlığa bir 'çocukluk' daha borçlu melekler, en sevdikleri elinden alınan her çocuk birden büyüdüğü için... Hanımellerinin içinden çıkan bala bile doymamışlardı daha. Gençliğin ise bana borcu var ve benim de ona; o mutlulukla ödeyecek ben ise içimden gelerek atacağım kahkahalarla. Çünkü artık kendi gülüşlerim bile uzakta, kendi gülüşlerim bile yabancı geliyor bana. Senin borcun çok büyük, seninki yarım bırakılmış bir sevda; seninki... Mezarda yan yana yatamama ihtimali. Şu senin yaptığın kül etmek yaka yaka!.. Elimden tutup bataklıktan çıkar diye uzattığım elimi kırıp, attın işte içindeki zindana. Öyle bir karanlık ki, daha karanlık bir yer yoktur, hiçbir kalbin hiçbir odacığında... Her şeyin dünündeyim. Ayrıca her şey dün gibi! Daha dün gibi açmışım gözlerimi, bir deprem olmuş, beş yaşındaki halim bir kuş vurmuş. Mini mini bir kuş donmuş.  Oysa ben sevmezdim kışları, kuşların donmasın...

"Ne kadar güzel, yeni taşınan komşularımız hiç ses çıkarmıyor... Ne bağırış çağırış ne çocuk ağlaması!" diye hayretler içinde ve mutluydu eski ev sahipleri. Oysa yeni taşınan genç çiftin lal olduğunu, işaret diliyle konuştuklarını ve kendileri gibi olmasından korktukları için bu dünyaya bir çocuk getirmediklerini bilmiyorlardı. *** "Ne güzel sessiz sessiz oturuyorlar hiç diğer masalardaki adamlar gibi küfür, gürültü, bağırmaları yok!" dedi yanındakine mahalledeki kıraathanenin sahibi, şurada oturan iki adamı göstererek. Oysa o iki adamın iki sağır arkadaş olduğunu o da bilmiyordu. *** "Çok şanslısın, çocuğun hiç diğer çocuklar gibi sızlanmıyor, ne sakin! Ne kadar kendi hâlinde bir çocuk!" dedi sarışın kadın yeni tanıştığı iş arkadaşına. "O duymuyor ve konuşamıyor." diye cevap verdi annesi buruk bir gülümseme ile... "Keşke bağırıp çağıran, hiç susmayan, geceleri beni uykumdan uyandıran bir çocuk olsaydı... Sadece dediklerimi anlasaydı da...

        Yazmaya ve yaşamaya nereden başlayacağımı bilemiyorum... Bilmediği her şey de yoruyor insanı. Gerçi başlamayı da anlamsız buluyorum, başlangıcı bilmediğimden. Tutayım dedim konunun bir yerinden. Elimde kaldı. Seveyim dedim, en derinden; içimde kaldı. Sebebini bilmiyorum ve bilmediği her şey de yoruyor insanı.          Acıya, ölümlere, herkesi sellerinde boğan filmlere,ağlamayan bir kadın, neden ağlar durur yemek yerken, uyurken, yürürken, -çürürken-, makyaj yaparken, külleri düşerken, gülleri severken? Boş ver. Anlamazsın da zaten. Ben de anlayamıyorum nedenini ve nedenini bilmediği her şey yoruyor insanı...           Çok fazla insan kalp hastası evet, ancak tüm insanlık hasta kalbinden. Bu, alakası olmayan iki konu. Bu, ülser ile nezle arasındaki fark gibi keskin. Giden, unutmayı seçmiştir dediniz; ama hiç kimse bahsetmedi gidenin gitme mecburiyetinden. Ben O'na uçurumun kenarındaki bir dal gibi...