SeleStia...

Senelerdir duvarda asılı duran, biçimsiz ve uzun süre baktığında delirtici bir tabloyu kaldırıp altına baktım. Sapsarı bir duvar kağıdı, duvarın diğer her yerindeki o tozlanmış tondan farklı... Sarı bir delilik söylemi değildir, herkese anlatmaya çalıştım.  Nitekim şu göz ardı edilen ruhum kime, neyi ve ne kadar anlatmaya çalıştıysa tam olarak o kadar anlaşılmadı işte. Bu yüzden dünyanızda yaşamaya da alışamadım. Bu yüzden diyorum, bir kaç güzel zamanım kalmıştır şen şakrak hâlimde kahkahalar atmak için belki de... Bu şen gülüşlerimi kimse kaldıramadı. Hiç bir uykuyu, utkuyu ve tutkuyu düşünmeksizin uyuyup kalacağım sanırım kısa bir zaman sonra, hiç hissetmeden kalacağım öylece. Kaskatı. Bir kaç cümlelik hayatım olmadı benim, Benim hayatım kitaplara sığmayan bir şanssızlıktı... Bahtsız bedevi her  anıldığında kulaklarım çınladı. Bir elimde terazi, varoluşu ölçüyorum. Bir de olmayışı... Hangisi daha ağır geliyor bilmiyorum, terazi kullanmayı öğrenmeliyim önce. Belki de ...

Gidişine üzülemedim. Öyle çok üzülmedim işin aslı... Hatta sonrasında ne çok şey yaşandı Hepsine gülüp geçtim. Uyumu önemsemedim işte, önemsediğim kadar uyakları Duyumu önemsemedim. Her şeyi duyup geçtim. Ve sonra hissizleştim. İçimde biriktirdiğim duygular katılaşıp taşa dönerken Sadece izledim. Öylece izledim elimde sigaram tüterken Bir de sensizliğin soğuğunda tir tir titrerken içim Kalbimin, Duyguların kan kaybında sararıp Bu bedeni terk ettiğine şahidim. Bir de acımam kalmadı, üzülemiyorum, vicdanımı yitirdim. Sadece hislerle değil hissizlikle de yazılırmış şiir, Bugün de bunu öğrendim. Sadece hislerle değil, hissizlikle de parçalanırmış seven kalpler Hepsini parçalayıp üstlerine bastığım yerdeyim... Bundan sonra ne birinin geçmişinde ne geleceğindeyim. Tükenmez kalemler gibi bitti hislerim. Selestia

Buz delik deşik etmeseydi  sıcağı, Belki araya giren tüm soğuklara rağmen Ankara yine içimi ısıtırdı... Biz delik deşik etmeseydik baharı, Belki soldu sandığımız çiçekler İçimizde yeniden canlanırdı... Söz delik deşik etmeseydi   kitabı Belki bir söz verdikten sonra İnsanoğlu pes etmez ve tutardı. Ben delik deşik etmeseydim hatıraları Belki de bu kadar bozulmazdı Atlı karıncaların atları Ve atsız karıncaların o küçük yuvaları. Delilik Delik deşik Etmiş Gibi Buraları. SelinS