SeleStia...

Avuçlarım yanıyor, sen ellerimi bıraktın diye değil, hayır. Sıcak geçen yaz günlerinde avuç avuç buz erittim ellerimde Yine de kalbim kadar soğumadı ellerim. Yan anlam demek, Anlamlara ''yan!'' emri vermekmiş Anlamlarımla birlikte yandıkça öğrendim. Uyuşmak, anlaşmak mıydı Yoksa uyumanın işteş hâli mi? Kendini bile hissetmeyecek kadar sarhoş olmak mı? Bir kadeh dolusu gecenin içinde uyuşalım, diyemedim... Üzülmek mi daha üzücüydü Ölmek mi, bilemedim Üzgün ölmenin en kötüsü olduğuna karar verdim. Bugünlerde biraz fazla Her yaşamın içinde kalan bir ukde gibiyim... Sonra, Kurduğum hayallerin kemikli parmaklarını sevdim. Usul usul... Sonra, Yıkılan her hayalimle birlikte Yerle yeksan olan bendim. Hiç bilmediğim bir dilde e'nin üstüne É'ğri bir şapka gibiydim biraz... Sonra biraz delirdim. Oturup yazayım, dedim. Ayaktayken yazmayı hiç beceremediğim için... Öldü tüm hislerim... Avuçlarımda kalıp kalıp buzlar erittim, Silindi kader çi...

Sen, oğlak dönencesine yakın bir yerdesin, Ben kutuplara yakın, kış kadar serin, kendim kadar Selin... Belki kendinden farklı birisin, belki bendinden dingin... Dolunaya uzansın şimdi ismin.... Tam 'bitti' dediğim yerde, tomurcuklanan çiçeklerde, Önüne bir bulut geçince ışığını kaybeden ayın, yıldıza özleminde Sabahları duyduğum en güzel seste, Sevmediğim şehirleri kutsal kılan nesnelerde, Kalbimde, Bendesin... Dolunaya uzanmalı şimdi ismin.... Tazelediğim anıların ferahlığı gibi, Mutluyken de yazılabileceği gerçeğini Kabul etmek veya vazgeçmek çizgisi silen bir yaprak misali... Ninelerin dua üfleyen nefesi yahut Kurtarılmak için cenaze aracını bekleyen, Amaçsız bir kedi... Gülmeyi de bilebilirsin, Gözyaşı değildir sevdanın kaderi... Gülüşlere kazınsın şimdi ismin.... Üzerinde bir nefeslik yaşam kalan son gezegen sendin, Ben, nereye gideceğini bilemeyen şaşkın bir uydu. Yaşam bilgeliği üzerine son sözleri ben söyledim, Bilgelik dediğin bir avuç aşk...