Yazıp yazıp buruşturduğum şiirlerdesin ve henüz anlam yüklenmemiş tüm şiirlersin sen... Amatör şairlerin amatörlüğü üstünden çıkarıp attığı ceketlerin cebindeki, mürekkebi bitip tükenmek bilmeyen kalemsin.Üzüldüğüm her olaya eklenen üzüntü, neşeli anlarımda mutluluğu törpüleyen bulanık bir görüntü... Ben boşluktayım sensiz, ben boşluğun kendisiyim. Yaşamak ağır geldiği halde inatla nefes alan, anlam karmaşıklarının çok bilinmeyensiz denklem çözümsüzlüğü, karamsarlığın yeryüzündeki ölümsüzlüğü suretinde bir kızım ben, seni aramadan bulabiliyorum her yerde, yaşama dair tek yeteneğim bu... Baktığım noktada seni görmek, çalan ve kimsenin duymadığı şarkılarda seninle dans etmek beni şizofreni sahibi biri yapar mı? Söylesene, kalbime yaydığın sıcaklık, beni bir gün yakar mı, sorusunu sormalıydım henüz alışmamışken...Söylesene gözümden akan yaşlar bir gün yüreğine nehir olup akar mı? Hissediyor musun ben ağlıyorken ya da aklına geldiğim saniyeler oluyorsa söye lütfen, kutsal kılacağım o...