Her sabah, kendime bir bilmece uyanışlarla açarım gözlerimi Her gece, kendimde kaybolmamak için açarım şişemi Bir şişe ki denizden mektup getirmişçesine, Kâğıtlara döker söylemek isteyip de sustuğum Bütün hislerimi... Her gece, küçükken annemin anlattığı bir masalı İçimde tekrarlayarak uykuya dalmaya çalışırım. Aklımda belirir bir soru işareti: neden işe yaramadı? Belki yaşımız ilerledi belki de saat sabaha yaklaştı... Belki sadece saat dokuz buçukta işe yarıyordur masallar, Ya annemi dinlerken ya da bir şişenin dibini ezberlerken Sebepsizce duygularım silindi, Aklım bulandı... Yok artık ne o mektupların, Ne de masalların tadı. Tüm tatları hayatımın, Kursağıma, çocukluğuma ve maziye dönük sislere Saplanıp kaldı... Selin'S