Denk gelmeyen son kahve yudumu ve son nefes sigaramın kırgınlığıyla yazıyorum... Uzun cümleli, uzun süre düşünülmemiş, biraz kırık, özde olmayıp sözde olan bir şiirimsi bu işte. "Heybendeki beni bir dök bir göreyim", diye yalvardığım adamın heybesinde hiç 'ben' yokmuş, Ben var sanırdım, tersi gibi görülse de vücut bulmuş sabırdım, çokça da sınanırdım. "Gözlerinde neden nefret var?" diye sorduğum adamın gözlerinde sadece sevgi yokmuş. Ben çokça görmüştüm, her sevgi dolu bakışa bin defa ölmüştüm, gözlerimden dünyanın tüm su ihtiyacını dökmüştüm. Garip bir koku ile uyandım bir sabah, Şey gibi... Hani ıslak bir elbiseyi uzun süre valizden çıkaramazsın, ıslaklığın kapalı ortamla sevişmesinden bir koku çıkar ortaya... Hah o kapalı ıslaklık kokusu doldu işte burnuma. Gözümde yaşla uyuduğum bir gece kapalı olan gözlerim ıslak olunca çürümeye yüz tutmuş gibiydiler. İnsanları ağlatanlar cehennemin en dibine gideydiler... Orda bir damla suya muhtaç hâlde... Her ne...