YASTIK Altını ıslatıp duran problemli çocuklar gibi Üstünü ıslatıp dururdu yatağımdaki yastık her gece. Toplu iğneleri çeken mıknatıs gibi Gözyaşları çekerdi yastık, içine... Kimseye anlatamayıp çok sustuysam, daha çok çekerdi. Alışıktı akışık birikmişliklere... Yolda eğer uyursam boynum ağrımasın diye, Terminalden aldığım minik yastık alışık değilmiş ıslak kirpiklere... Yastık ceza veriyor kendince. Rüya görüyorum. Üzüntüden ölüyorum. Babamın dizinin dibinde oturuyorum. Babam, ilk sevdam, en büyük kavgam ve yaşatamadıklarımla içimde kalan, diyorum. Sanki kendimce özür diliyorum. Kızım, en büyük hayal kırıklığım, kırılan inancım, diyor. Belli ki affetmiyor. Ama zaman denen şey hiçbir şeyi yerine getirmiyor... Üzüntüden ölüyorum. Pratikte hayır. Yastığa sarılıyorum yine... Yapılacak iş miydi bu, geceyi yol geçe? Selin'S